وقتی مصاحبه، گزارش می­شود.

وقتی مصاحبه، گزارش می­شود.

مصاحبه با استاد نجف دریابندری درباره ی نوستالژی

جمعه­ی بارانی. قرار؛ ده­و­نیم صبح است با پاشا سلیمی، روبروی پارک ملت؛ خیابان ولی­عصر. با کمی تأخیر رسیده­ام و سوار بر ماشین پاشا، به دنبال منزل آقای مترجم. دومین باری است که به منزلش می­روم، ولی به دلیل نداشتن حافظه، بین دو-سه کوچه مردّدم... 

قُلُمبه-سُلُمبه­ای به نام نوستالژی

قُلُمبه-سُلُمبه­ای به نام نوستالژی۱ 

ماجراهای مختلفِ ما در طول روز، سه خصلت مهم دارند؛ «زمان و مکان­مند» بودن آن­ها که در زمان یا بُرهه­ی زمانی خاص و در جایی به­خصوص رُخ می­دهند. «حالت روحی» که برای ما ایجاد می­کنند؛ باعث لذّت و شادی، رنج و غم، ترس و نگرانیِ ما می­شوند. و «جنسِ ادراکی» آن­ها؛ یعنی نوع ارتباطی که آن اتّفاق با ما برقرار می­کند، مثلا یکی از حواسّ پنج­گانه­ی ما را درگیر کرده یا فکر و خیال ما را به خود مشغول می­کند. در نقطه­ی برخورد این سه خصلت در اتّفاق­های زندگی ماست که «نوستالژی» متولّد می­شود. به زبان دیگر...